Ken je dat? Je ligt in bed en je hoofd wil niet ophouden met malen. De ene gedachten na de andere komt op. Je draait je nog een keer om, en nog een keer, en nog een keer net zolang tot je gek wordt van jezelf en je maar gewoon rechtop in je bed gaat zitten. Je hebt slaap maar je gedachten winnen het van slapen.
Ik haat het als mijn gedachten het winnen van slaap. Slapen is namelijk altijd belangrijker dan al deze gedachtes vind ik, helaas denken mijn gedachten daar anders over. In Suriname zeiden ze vaak: ‘Je maakt mijn hoofd moe.’ En dat is precies waar het bij mij vaak over gaat.
Even terug naar de laatste keer..
Ik lig in mijn bed en mijn gedachten gaan ongeveer zo: ‘wat een lul, waarom is hij zo? waarom kan hij niet gewoon normaal doen? Wat heb ik verkeerd gedaan? Nee wacht eens, ik heb helemaal niks verkeerd gedaan. Hij heeft van alles verkeerd gedaan! Of reageer ik nu toch een beetje overdreven? Moet ik het goed maken? Zal ik hem appen?
Ik spreek mezelf streng toe: niks ervan Mariëlle, je gaat hem helemaal niet appen. Hij is het niet waard! Niet waard hoor je mij! Je wilt hem nooit meer spreken!
En zo kan ik nog wel een nachtje door gaan..
Tips om om te gaan met malende gedachten.
Ik pak mijn telefoon en open google: Wat te doen om je gedachten te stoppen?
Een van de eerste dingen die ik lees: laat het los
Ik word bijna boos op deze gedachten. Hoe laat ik dit los dan? Klinkt altijd zo makkelijk, laat maar los. Ik kan dit niet los laten want halloooo hij doet niet normaal!
Dat moet Google toch ook wel begrijpen dat dit niet iets is om los te laten?
Of ben ik de enige die niet snapt hoe je dingen los laat?
Ik vind loslaten altijd een beetje vaag klinken. Klinkt voor mij altijd een beetje in de trant van denk niet aan die roze olifant. Als ik het los kon laten dan zat ik nu niet hopeloze websites te lezen op google want dan had ik het natuurlijk allang losgelaten.
Ik stort mij verder in dit onderzoek en lees: ‘weet dat de realiteit altijd anders is.’
Deze herken ik wel.
Want wat ik altijd prachtig vind in dit soort situaties is dat in mijn hoofd een soort van hele dramatische film wordt. Waarbij ik tegen hem schreeuw, met dingen naar zijn hoofd ga gooien en we uiteindelijk weer een soort van romantische in elkaars armen vallen, elkaar innig zoenen en beloven dat we elkaar nooit meer kwijt willen.
Beide is overigens nog nooit gebeurd.
Ik moet een beetje grinniken en ga maar weer eens liggen. Zodra mijn hoofd het kussen raakt denk ik: maar wat als..
Afleiding heb ik nodig! Ik zet mijn televisie aan want als ik dan toch niet kan slapen dan nog maar een aflevering van die enorm lekkere serie van New Amsterdam. Waarom is hij niet meer zoals Max? Iedereen wil toch zo’n verleidelijke man die aan je vraagt: ‘Waar kan ik je mee helpen?’
Nou luister vriend, ik heb een hele lijst waar je mee zou kunnen helpen!
Ok wacht ik merk dat mijn malende gedachten toch weer naar boven komen..
Als ik vervolgens half jankend aan het kijken ben naar een scène waar er iemand niet meer beter lijkt te worden vind ik het tijd om deze serie maar weer eens af te zetten.
Schrijf het op..
Ik besluit het even van mij af te schrijven. Ik schrijf alles op wat ik ervan vind en morgen ga ik hem dit eens even haarfijn allemaal vertellen! Voor mij werkt van mij af schrijven het beste maar ik snap ook dat jij kunt denken, wat is dit voor een klote tip. Ik heb helemaal geen zin om te gaan schrijven. Hij moet gewoon normaal doen!!
Moe maar voldaan val ik in slaap..
De volgende ochtend
De volgende ochtend word ik wakker en zie ik een appje van hem. Goedemorgen schatje, hoe is het?
Spontaan ben ik mijn hele gedachtegang van vannacht vergeten. Nog een beetje moe, want weinig geslapen denk ik: ‘wat was er ook alweer aan de hand?’ Ach laat ook maar… Ik reageer met: goed lieverd, en met jou?